Το αλατοπίπερο της διδασκαλίας: μια δόση ζήλειας των μαθητών για τον έρωτα του εκπαιδευτικού με αυτό που διδάσκει

Μιλούσα τις προάλλες με έναν πρωτοετή φοιτητή του Πανεπιστημίου και μεταξύ των άλλων τον ρώτησα τη γνώμη του για τους καθηγητές που διδάσκουν στο Πανεπιστήμιο. Μου απάντησε ότι όλοι είναι καλοί αλλά υπάρχει μια καθηγήτρια που τους καθηλώνει κάθε φορά. Στην επόμενη ερώτησή μου για το ποιο θεωρεί ότι είναι το μυστικό της εν λόγω καθηγήτριας μου είπε (αναπαράγω τα ακριβή λόγια του)  : «γιατί είναι πωρωμένη με το μάθημά της και έτσι μας πωρώνει και εμάς που την ακούμε». Το να πω ότι εξεπλάγην από την απάντηση του φοιτητή θα είναι ψέμα. Απλά επιβεβαίωσε αυτό που ήδη ήξερα: το πάθος του εκπαιδευτικού είναι μεταδοτικό στους μαθητές του.

Τα λόγια του σπουδαίου στοχαστή και φιλοσόφου Κορνήλιου Καστοριάδη κατρακυλούν με κρότο στο μυαλό μου: «Αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην εκπαίδευση δεν υπάρχει εκπαίδευση. Εάν κάποιος κάτι μαθαίνει μέσα στο σχολείο είναι διότι, διαδοχικά, έναν καθηγητή σε κάποια τάξη - και στο πανεπιστήμιο ακόμη - τον ερωτεύεται και τον ερωτεύεται διότι βλέπει ότι αυτός ο ίδιος ο καθηγητής είναι ερωτευμένος με αυτό που διδάσκει».

Η σχέση λοιπόν των μαθητών με το μάθημα δεν είναι γραμμικώς άμεση, είναι τριγωνική. Το τελετουργικό της πραγματικής μάθησης λαμβάνει χώρα ως εξής: οι μαθητές παθιάζονται με τον εκπαιδευτικό που είναι παθιασμένος με το μάθημα και έτσι ως συνεπαγωγή οι μαθητές παθιάζονται με το μάθημα. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι κατά την διάρκεια μιας αποτελεσματικής διδασκαλίας οι μαθητές παρακολουθούν ένα ζωντανό love story του εκπαιδευτικού με αυτό που διδάσκει. Και είναι αυτή η ζήλεια να θέλουν να ζήσουν και οι μαθητές κάτι παρόμοιο που τους κάνει να μαθαίνουν. Ο παθιασμένος εκπαιδευτικός προσπαθεί να κάνει τους μαθητές του να τον ζηλέψουν για κάτι που ανήκει μόνο σε αυτόν μέχρι εκείνη την στιγμή, τη γνώση. Οι μαθητές λοιπόν παθιάζονται με τη γνώση όταν ζηλεύουν τη σχέση του εκπαιδευτικού με αυτή, όταν ως δικό τους αντικείμενο του πόθου αισθανθούν εκείνο του εκπαιδευτικού.  ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ  ΕΔΩ ή ΕΔΩ ή ΕΔΩ

Είναι τρομαχτικό που οι σημερινοί νέοι δεν θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο

Οι σημερινοί νέοι στην πλειοψηφία τους έχουν αναπτύξει κάποια χαρακτηριστικά που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά: μειωμένη κοινωνική αλληλεπίδραση και επικοινωνία. Μοιάζουν εγκλωβισμένοι στον στενό κύκλο των δικών τους ενδιαφερόντων. Δυσκολεύονται δηλαδή να ενδιαφερθούν για κάποιον ή κάτι αν δεν αφορά τον εαυτό τους. Ο ορίζοντας των γεγονότων τους είναι τα προσωπικά τους ενδιαφέροντα-συμφέροντα.   

Το κείμενο αυτό δεν είναι κριτική για την συμπεριφορά των νέων μας τη σύγχρονη εποχή. Θα μπορούσαμε μάλιστα να ισχυριστούμε ότι είναι ένα είδος αυτοκριτικής ημών των μεγαλυτέρων που είμαστε οι κύριοι υπεύθυνοι για αυτή την συμπεριφορά. Αν θέλουμε να κατανοήσουμε, να παρέμβουμε και όχι απλά να στιγματίσουμε τους νέους μας οφείλουμε να αντικρύσουμε το πρόβλημα κατάματα και να ψάξουμε τις αιτίες, αλλιώς θα πρόκειται για άλλη μια επανάληψη του απαράδεκτου στερεότυπου ότι «οι παλαιότερες γενιές ήταν καλύτερες από τις νεότερες». Όσο για τους νέους μας ας με συγχωρέσουν για την καταγραφή των αρνητικών στοιχείων που εγώ διακρίνω στη στάση ζωής τους και στη συμπεριφορά τους. Εννοείται ότι υπάρχουν και πολλά θετικά στοιχεία και εννοείται ότι υπάρχουν και πολλές εξαιρέσεις. Απλά θεώρησα ότι μερικές φορές είναι καλύτερα αντί να χαϊδεύουμε αυτιά, να τα τραβάμε. Ειδικά εκεί που υπάρχει ακόμα περιθώριο αλλαγής. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ ή  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ