Εκπαιδευτικός πρωταγωνιστής και μαθητές κομπάρσοι ή θεατές. Αυτό θέλουμε;

Το παρακάτω κείμενο είναι μέρος της αυτοκριτικής μου. Ως εκπαιδευτικού, ως παιδαγωγού.

Δεν είναι δυνατόν τα σημερινά παιδιά να μαθαίνουν με τον ίδιο τρόπο που μαθαίναμε και εμείς και οι προ-παππούδες μας. Τρομάζω όταν μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να μου θυμίζει τους δικούς μου καθηγητές που είχα παιδί. Να χρησιμοποιώ τους ίδιους τρόπους επαναφοράς στην τάξη, τις ίδιες μεθόδους τυποποιημένης διδασκαλίας, να καλλιεργώ και εγώ στους μαθητές μου τόσο έντονο πάθος για βαθμούς που να υπερκαλύπτει κάθε πραγματικό ενδιαφέρον για τη μάθηση. Μοιάζει σαν η παιδαγωγική επιστήμη να έχει κολλήσει κάπου στο πολύ μακρινό παρελθόν.
Και ενώ είπα ωραία το ποίημα στον ΑΣΕΠ επιλέγοντας την σωστή απάντηση : «μαθητοκεντρική διδασκαλία» και ενώ τραγούδησα με πάθος το «we don't need no education» και ενώ έκλαψα με τον «κύκλο των χαμένων ποιητών», μετά μπήκα στην τάξη και έκανα τα ακριβώς αντίθετα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ   ΕΔΩ  ή ΕΔΩ  ή ΕΔΩ  ή ΕΔΩ