Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

TΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗ ΧΑΡΑΜΙΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ

Όταν βαρεθούμε να ξερογλείφουμε το κόκκαλο που μας πετάνε και θα αρχίσουμε να απαιτούμε.
Όταν θα σταματήσουμε να νιώθουμε σημαντικοί επειδή μας  χαιρέτησε ο δήμαρχος .
Όταν  θα σταματήσουμε να καταβροχθίζουμε τα ψέματα που ξέρουμε ότι μας λένε.
Όταν θα αποφασίσουμε να μην ξεπουλιόμαστε για ένα ρουσφέτι .
Όταν θα αποβάλλουμε τον κομπλεξισμό μας απέναντι σε οποιονδήποτε έχει βγει στο γυαλί και διαχωρίσουμε το αναγνωρίσιμος από το αναγνωρισμένος .
Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι είναι προτιμότερο από το να υποστηρίζεις τους νικητές από την εξέδρα καλύτερα  να έχεις παίξει και εσύ λιγάκι και ας έχασες .
Όταν καταλάβουμε ότι η πολιτική δεν είναι ποδόσφαιρο και χαβαλές και ότι εδώ κρίνονται ζωές πραγματικές .
Όταν θα ρισκάρουμε να δοκιμάσουμε κάτι νέο και όχι να αρκούμαστε στο ¨διάολο που ξέρουμε¨.
Όταν επιτέλους θα αποκτήσουμε ταξική συνείδηση και πάψουμε να πιστεύουμε ότι επειδή έχουμε ένα σπίτι και ένα αμάξι ότι είμαστε αστοί που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα .
Όταν ψηφίσουμε με την καρδιά μας και όχι με τη κοιλιά μας
Όταν δούμε ότι με δικαιολογία τη κρίση και το νοικοκύρεμα ,θα μας πάρουν την υγεία ,τα σχολεία ,τις δουλειές μας και το νεράκι μας
Όταν θα κλείσουμε τη ρουφιάνα την τηλεόραση και θα γίνουμε οι ίδιοι δημοσιογράφοι που ψάχνουν την αλήθεια .
Όταν σηκωθούμε από τον καναπέ πριν να ξαπλώσουμε τελείως περιμένοντας τον ψυχαναλυτή μας.
Όταν θέλουμε να τα αλλάξουμε όλα και όχι να τα επαναφέρουμε στο 2009 .
Όταν απαιτήσουμε πραγματική παιδεία για να γινόμαστε ελεύθεροι και όχι μόνο εκπαίδευση που γεννάει απολιτικούς ανέργους .
Όταν παραδεχτούμε ότι έχουμε φτάσει στο σημείο του ¨ή ο Λαός  ή αυτοί ¨ και να τους επιβιβάσουμε στη μηχανή του χρόνου για ταξίδι χωρίς επιστροφή .

 Την Κυριακή την 25η  μη τη χαραμίσουμε .Ίσως έχουμε μια ευκαιρία να δώσουμε ζωή στη ζωή μας .Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια .Ένα τσαντισμένο γαμώτο και ένα χαμογελαστό ώπα αρκούν.(Δημήτρης Τσιριγώτης)


Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

Η wannabe αριστούχος της αξιολόγησης

Η ιστορία σου είναι πολύ παλιά ιστορία .Σε παρακολουθώ χρόνια τώρα που υφαίνεις τον ιστό σου και κεντάς πάνω του τα προικιά σου. Από τότε που ήσουνα μια σταλιά μαθήτρια . Στις φωτογραφίες όσο πέρναγαν τα χρόνια άλλαζε η ανάλυση, σα να φαινόταν καθαρότερα αυτό που είσαι. Φόραγες πάντα εκείνο το ίδιο το χαμόγελο ,της επιτυχίας. Αυτά που κράταγες στα χέρια σου επίσης αλλάζανε . Πότε ήταν ένα απουσιολόγιο, ένας έπαινος , ένα αριστείο ,το proficiency και το πτυχίο. Θυμάμαι τι μάχη έδωσες ειδικά για τη σημαία .Τότε που έβγαλες τον ίδιο βαθμό με την Blerta .Έλεγες ότι δεν θα  άφηνες ποτέ το ιερό μας σύμβολο στα χέρια μιας ξένης , μιας μετανάστριας και ταυτόχρονα μας υπενθύμιζες  ότι  η δική σου έκθεση για το ρατσισμό ήταν εκείνη που είχε επιλεγεί  να διαβαστεί στη βουλή των εφήβων.
Μάζευες παράσημα και όταν κοιταζόσουν στον καθρέπτη ένιωθες υπέροχα ,μόνο τότε. Στην αρχή τα αυτοκόλλητα και τα Α  ,μετά τα ¨20¨ αργότερα τα ¨10¨και τώρα θέλεις το ¨100¨.  

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ   ΕΔΩ   ή   ΕΔΩ    ή   ΕΔΩ    ή   ΕΔΩ

Σάββατο 3 Μαΐου 2014

Τασούλα. Μια ιστορία για το παιδί που κρύβουμε μέσα μας

Η Τασούλα κάνει μασάζ στη κυρία Φανή και προσπαθεί να συγκεντρωθεί αλλά η ματιά της έχει δικό της δρόμο. Είναι αυτός ο γέρος με το βαμμένο μαλλί στο χρώμα του κεχριμπαριού ,που είναι στο κρεβάτι δίπλα στη πόρτα, που έλκει τη προσοχή της. Ο κύριος Αριστείδης .Αναρωτιέται και η ίδια τι είναι αυτό που τη  τραβάει τόσο έντονα σε αυτόν τον άνθρωπο . «Λες να είναι το κεχριμπάρι»; Κάτι είχε ακούσει γι’ αυτό .

Η Τασούλα είναι νοσηλεύτρια στο  γηροκομείο ¨Τα χρυσά Πεύκα¨. Της αρέσει πολύ η δουλειά της ,ειδικά από τότε που η κόρη της παντρεύτηκε και έφυγε από το σπίτι .Χήρα από τα πενήντα της ,εδώ και επτά χρόνια. Έβλεπε τους ηλικιωμένους με πολύ τρυφερότητα σα να ήτανε καράβια που από τα πολλά ταξίδια , η θάλασσα τους έφαγε το σκαρί και έπρεπε να πιάσουνε λιμάνι . ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ   ή  ΕΔΩ